شادی گاهی موهبتی است که به ما عطا می شود ،

اما اغلب یک فتح است.

لحظه ی سحر آمیز به ما کمک می کند که تغییر کنیم

و ما را به جست و جوی رویاهایمان روانه می کند.

بله، رنج خواهیم کشید،

بر ما سختی خواهد گذشت

و بار ها و بار ها نومید خواهیم شد .

اما همه ی این ها می گذرد

و هیچ اثر دائمی بر جای نمی گذارد،

تا این که روزی با افتخار و

ایمان به پشت سرمان و سفری که انجام داده ایم ،

می نگریم !

به درد دل دیگران با دقت گوش بده !

سوار تاکسی شدی بلند سلام کن !

چون ... هر جا وایستی، مردی !

زنده باش، زندگی کن !

برای زنده موندن از داشته هات غافل نشو !

قدر همشون رو بدون، بگذار زندگی از اینکه تو زنده ای، به خودش ببالد !

و تو با نشاطی که به زندگیت می دهی، می توانی زنگار روزمر گی را از جانت بزدایی ...

و در آخر : بدان که روزمر گی، عین مردن است !

کاش چون پاییز بودم

...

کاش چون پاییز بودم

کاش چون پاییز خاموش وملال انگیز بودم.

برگهای آرزوهایم , یکایک زرد می شد,

آفتاب دیدگانم سرد می شد,

آسمان سینه ام پر درد می شد

ناگهان توفان اندوهی به جانم چنگ می زد

اشک هایم همچو باران دامنم را رنگ می زد.

وه ... چه زیبا بود, اگر پاییز بودم,

وحشی و پر شور ورنگ آمیز بودم,

شاعری در چشم من میخواند ...شعری آسمانی

در کنارم قلب عاشق شعله می زد,

در شرار آتش دردی نهانی.

نغمه ی من ...

همچو آواری نسیم پر شکسته

عطر غم می ریخت بر دلهای خسته.

پیش رویم :

چهره تلخ زمستان جوانی

پشت سر :

آشوب تابستان عشقی ناگهانی

سینه ام :

منزلگه اندوه و درد وبد گمانی.

کاش چون پاییز بودم

....

کاش چون پاییز بودم